La ciudad perdida
Door: Maaike
Blijf op de hoogte en volg Maaike
27 Februari 2017 | Colombia, Santa Marta
Ciudad perdida, de verloren stad, is gebouwd in het jaar 800 door de Tayrona Indianen in de Sierra Nevada van Santa Marta.
Deze Verloren Stad ligt al meer dan duizend jaar diep verborgen in de jungle en bereik je in vierdaagse trektocht van ruim 44 kilometer.
Aan het einde van die tocht beklim je ruim 1000 traptreden en kijk je vervolgens uit over de terrassen, pleinen en stenen paden die over de berghelling zijn gedrapeerd. Men vermoedt dat deze plek ooit een commercieel handelscentrum was.
Tot voor kort was het erg afgeschermd van de buitenwereld. Niet alleen vanwege de geïsoleerde locatie in de jungle, maar ook omdat drugsoorlogen en paramilitaire activiteiten dit gebied jaren lang onrustig maakten. In 2003 kwam dat tot een hoogtepunt met toeristen die gekidnapt werden door een van de paramilitaire groeperingen, wat geleid heeft tot hard ingrijpen van de overheid en een sterke beveiliging die voorkomt dat zoiets nog een keer kan gebeuren.
De tocht gaat dwars door het gebied van de indianen heen en je ziet dus ook heel wat van deze stammen. Het is best bizar om de verhalen te horen over hoe zij nu nog steeds leven. Het is kort door de bocht een stam van drugsverslaafde mannen met de vrouwen als hun verzorgers. Daarmee doe ik de gehele cultuur natuurlijk veel te kort, maar de mannen kauwen de hele dag op cocabladeren terwijl de vrouwen de blaadjes mogen plukken en voor de kinderen zorgen. Vrouwen worden toegewezen aan een man en zetten gemiddeld 1 baby per jaar op de wereld. Ongezonde babies worden omgebracht omdat die niet kunnen overleven in de jungle. En als een vrouw geen kinderen meer kan baren mag de man van haar scheiden en een andere vrouw krijgen. Dit alles wordt beschermd door de Colombiaanse overheid in het kader van cultureel erfgoed. Natuurlijk is dit ongetwijfeld een enorm complex dilemma van het opleggen van normen en waarden, maar vanuit mijn Europese bril is dit gewoon bizar. Wel enorm interessant natuurlijk.
De Ciudad perdida tocht is helaas iets anders verlopen dan ik had gehoopt. Dat heeft niks te maken met de wandeltocht, want hoewel zwaar, de route is prachtig en de reis is perfect georganiseerd. Ook niet vanwege mijn reisgezelschap aangezien Paula mee is en ons groepje van 6 (lekker klein dus) erg gezellig is. Maar helaas ben ik de tweede op derde dag enorm ziek geworden.
Na twee flink zware dagen van lopen en klimmen in de bergen was dag 3 een dag waarop we eindelijk ciudad perdida zouden bereiken. We stopten de dag ervoor 1 kilometer van de stad. De klim omhoog bewaarden we voor dag 3. Na het avondeten lag ik warempel om 20:30 in mijn bed. Niet heel vreemd want we waren die dag om 5 uur al opgestaan. En de tweede dag is de zwaarste dag qua klimmen. Ik was doodmoe. Om 12 uur 's nachts werd ik wakker met enorme buikkrampen. Na een uur lang hopen dat het weg zou trekken was het om 1 uur dan toch echt gedaan met die hoop. In het pikkedonker moest ik rennen naar het toilet. Dat ging zo de hele nacht door. Om 5 uur voelde ik me, dacht ik, wel iets beter. Ik kreeg de stiekeme hoop dat ik tóch gammel em wel mee naar boven zou kunnen lopen. Die hoop werd eigenlijk alweer de grond in geboord doordat ik vlak voor vertrek weer moest rennen omdat ik over moest geven. Toch wilde ik het proberen. Het eerste stuk ging best goed; maar na zo'n 20 minuten kon ik haast niet meer lopen van de krampen. Het was nog 40 minuten, maar 1080 treden omhoog en ik zou boven eigenlijk nergens kunnen rusten. Toen heb ik de knoop toch maar doorgehakt dat mijn gezondheid voor gaat.
Terug in het kamp heb ik eerst gerust en vervolgens ben ik per muilezel naar het kamp voor de aankomende nacht gebracht. Echt fijn was die reis niet, aangezien het beest de eerste meters op hol sloeg. Maar uiteindelijk ben ik veilig en wel op het kamp aangekomen. Ik voelde me ook stukken beter en na een goede nachtrust heb ik de laatste dag 11,5 van de 15 km kunnen lopen. Het laatste stukje per brommer :) ondanks het ziek zijn had ik de tocht voor geen goud willen missen. Maar nu ben ik wel echt toe aan zalig niets doen.. san andres, here i come!!
Deze Verloren Stad ligt al meer dan duizend jaar diep verborgen in de jungle en bereik je in vierdaagse trektocht van ruim 44 kilometer.
Aan het einde van die tocht beklim je ruim 1000 traptreden en kijk je vervolgens uit over de terrassen, pleinen en stenen paden die over de berghelling zijn gedrapeerd. Men vermoedt dat deze plek ooit een commercieel handelscentrum was.
Tot voor kort was het erg afgeschermd van de buitenwereld. Niet alleen vanwege de geïsoleerde locatie in de jungle, maar ook omdat drugsoorlogen en paramilitaire activiteiten dit gebied jaren lang onrustig maakten. In 2003 kwam dat tot een hoogtepunt met toeristen die gekidnapt werden door een van de paramilitaire groeperingen, wat geleid heeft tot hard ingrijpen van de overheid en een sterke beveiliging die voorkomt dat zoiets nog een keer kan gebeuren.
De tocht gaat dwars door het gebied van de indianen heen en je ziet dus ook heel wat van deze stammen. Het is best bizar om de verhalen te horen over hoe zij nu nog steeds leven. Het is kort door de bocht een stam van drugsverslaafde mannen met de vrouwen als hun verzorgers. Daarmee doe ik de gehele cultuur natuurlijk veel te kort, maar de mannen kauwen de hele dag op cocabladeren terwijl de vrouwen de blaadjes mogen plukken en voor de kinderen zorgen. Vrouwen worden toegewezen aan een man en zetten gemiddeld 1 baby per jaar op de wereld. Ongezonde babies worden omgebracht omdat die niet kunnen overleven in de jungle. En als een vrouw geen kinderen meer kan baren mag de man van haar scheiden en een andere vrouw krijgen. Dit alles wordt beschermd door de Colombiaanse overheid in het kader van cultureel erfgoed. Natuurlijk is dit ongetwijfeld een enorm complex dilemma van het opleggen van normen en waarden, maar vanuit mijn Europese bril is dit gewoon bizar. Wel enorm interessant natuurlijk.
De Ciudad perdida tocht is helaas iets anders verlopen dan ik had gehoopt. Dat heeft niks te maken met de wandeltocht, want hoewel zwaar, de route is prachtig en de reis is perfect georganiseerd. Ook niet vanwege mijn reisgezelschap aangezien Paula mee is en ons groepje van 6 (lekker klein dus) erg gezellig is. Maar helaas ben ik de tweede op derde dag enorm ziek geworden.
Na twee flink zware dagen van lopen en klimmen in de bergen was dag 3 een dag waarop we eindelijk ciudad perdida zouden bereiken. We stopten de dag ervoor 1 kilometer van de stad. De klim omhoog bewaarden we voor dag 3. Na het avondeten lag ik warempel om 20:30 in mijn bed. Niet heel vreemd want we waren die dag om 5 uur al opgestaan. En de tweede dag is de zwaarste dag qua klimmen. Ik was doodmoe. Om 12 uur 's nachts werd ik wakker met enorme buikkrampen. Na een uur lang hopen dat het weg zou trekken was het om 1 uur dan toch echt gedaan met die hoop. In het pikkedonker moest ik rennen naar het toilet. Dat ging zo de hele nacht door. Om 5 uur voelde ik me, dacht ik, wel iets beter. Ik kreeg de stiekeme hoop dat ik tóch gammel em wel mee naar boven zou kunnen lopen. Die hoop werd eigenlijk alweer de grond in geboord doordat ik vlak voor vertrek weer moest rennen omdat ik over moest geven. Toch wilde ik het proberen. Het eerste stuk ging best goed; maar na zo'n 20 minuten kon ik haast niet meer lopen van de krampen. Het was nog 40 minuten, maar 1080 treden omhoog en ik zou boven eigenlijk nergens kunnen rusten. Toen heb ik de knoop toch maar doorgehakt dat mijn gezondheid voor gaat.
Terug in het kamp heb ik eerst gerust en vervolgens ben ik per muilezel naar het kamp voor de aankomende nacht gebracht. Echt fijn was die reis niet, aangezien het beest de eerste meters op hol sloeg. Maar uiteindelijk ben ik veilig en wel op het kamp aangekomen. Ik voelde me ook stukken beter en na een goede nachtrust heb ik de laatste dag 11,5 van de 15 km kunnen lopen. Het laatste stukje per brommer :) ondanks het ziek zijn had ik de tocht voor geen goud willen missen. Maar nu ben ik wel echt toe aan zalig niets doen.. san andres, here i come!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
