Santa Marta en Punta Gallinas

Vanuit Cartagena zijn we doorgereisd naar het Noorden naar Santa Marta. Cartagena is duidelijk meer het St Tropez van Colombia. Santa Marta is van oudsher meer een doorreisstad, hoewel ze er hard aan werken om dat te verbeteren. 15 jaar geleden was Santa Marta erg crimineel en waren berovingen en ontvoeringen aan de orde van de dag. Dat is nu gelukkig wel anders. Het blijft wel een stad met een rauw randje. Aan de boulevard bieden prosituees hun services aan en er is duidelijk veel meer armoede. Maar het heeft een leuke sfeer en het eten is wederom erg goed. Ons hostel wordt gerund door een stel dat erg bezorgd is of wij Holandesas het allemaal wel redden met ons beperkte spaans. Zo wilden we naar het strand en had onze gastheer wel een mooie plek waar we vrij gemakkelijk naar toe konden.
Taxi werd geregeld en op de terugweg zouden we door een vriend van hem weer opgepikt worden. Dat liep blijkbaar mis maar in plaats van dat we daar zelf achter moesten komen heeft hij gebeld naar de strandtent en hun opdracht gegeven om voor de dos chicas holandesas een taxi te regelen en ons uit te leggen waarom. Dat lukte met handen en voeten en we werden netjes weer afgedropt bij het hostel. Daar zat onze vriend in de deuropening bezorgd te wachten. Na enorm veel excuses hebben we hem verzekerd dat alles écht goed was.

Cabo de la vela
De dag erna gaan we met een tour naar punta gallinas. Het is een driedaagse tour naar het meest noordelijke puntje van Colombia. Het is het grondgebied van de Wayuu, een inheemse stam die een speciale status hebben. We passeren onderweg verschillende checkpoints met militairen en de weg wordt steeds slechter. Het humeur in de bus steeds beter: onze (nogal onvriendelijke en gehaaste) gids heeft namelijk een krat bier gehaald en om kwart over elf zit de hele bus, jong en oud met de uitzondering van Nikol en gelukkig de chauffeur, aan het bier. Best bijzonder! Nikol was in de tussentijd nog even zelfstandig op avontuur gegaan. Met het bier halen hadden wij met de groep een sanitaire stop bij een benzinepomp. Daar stonk het nogal dus nikol was alvast in het busje gaan zitten. En ineens rijdt de bus mét Nikol weg. Nou wisten we dat ze niet echt in de problemen was aangezien onze bagage ook in de bus lag, dus terugkomen zou die wel. Maar ze heeft wel een 10 minuten lange dolle busrit meegemaakt om boodschappen te doen voor de groep. Ze hadden nikol niet gezien :)
De rit wordt steeds hobbeliger en het terrein steeds droger. Hier groeit vrijwel niets. Het is dan ook een enorm arm gebied. Overal ligt rotzooi en tussen die rotzooi leven de mensen.   We stoppen bij een strand waar we even uit mogen blazen en kunnen zwemmen. Het is wederom een heel mooi uitzicht en een welkome afwisseling van de busreis. Uiteindelijk stoppen we de dag in Cabo de la Vela, waar we zullen overnachten. Cabo de la Vela is een lange straat met hutjes van stokken en klei. In een hostel ergens tussen die hutjes overnachten wij, in hangmatten. Douchen kan niet maar er zijn een paar emmers water (maar niet genoeg....). Er zijn wc's maar geen water om door te trekken. Waardoor je liever nog naar het toilet gaat op een emmer of gat in de grond. Het wordt verder afgemaakt door een stel kakkerlakken die er gezellig ook nog rondkruipen. Ons verblijf is wel eens beter geweest. De avond vermaken we ons nog even door te kletsen met een Colombiaans meisje dat bij gebrek aan een tolk ons heeft geholpen met het vertalen van informatie gedurende de dag. Ook onze italiaanse en poolse groepsgenoten zijn best gezellig.
Het licht gaat om half 11 uit, dan gaat de generator namelijk uit en wij gaan naar onze hangmat. De volgende dag gaan Nikol en ik samen door naar Punta Gallinas.

Punta Gallinas en de snoepgoedmaffia
Om 5 uur worden we opgehaald en rijden we samen met een Fransman en Duits meisje door naar het Noorden. Het landschap wordt steeds kaler en warmer en we komen echt uit in een soort van woestijn. In deze woestijn komen we in een wel heel opmerkelijk tafereel terecht. De Wayuu hebben op verschillende plekken touwtjes gespannen en om er langs te mogen deelt onze chauffeur lollies uit. Eerst ziet het er wel lieflijk uit: kindjes die soms breed lachend snoep in ontvangst nemen. Maar ook volwassenen. En het is eigenlijk wel heel georganiseerd. En niet ieder kindje krijgt snoep. Sommige checkpoints gaat het touwtje  na 2 x toeteren omlaag. Wanneer we er naar vragen zegt de chauffeur dat het snoep gewoon een cadeautje is voor los niños (de kinderen). Maar het blijft een beetje vreemd. Op het kamp aangekomen waar we verblijven (mét stromend water!!) installeren we onze spullen in onze hangmat en leren we onze andere groepsgenoten kennen, een gepensioneerde man uit Wales, een francaise en een fins meisje. Na het ontbijt gaan we op pad naar het noordelijkste punt en naar de duinen. Fantastisch mooi! De helblauwe lucht en zee maakt dat het zand vd duinen nog meer afsteekt tegen de omgeving.
Na een duik in het water worden we verder de omgeving rondgereden en worden we weer afgezet voor de lunch. Daar eindigt alles een beetje abrupt. De rest van de middag mogen we zelf op pad... maar er is niets.... uiteindelijk blijkt dat iets verderop (20 min lopen) een winkeltje moet zitten en we ook nog naar het strand kunnen. Dat doen we dus ook maar. De zonsondergang bekijken we vanaf het strand en we hebben nog een aantal gave foto's kunnen maken.
'S avonds een beetje hetzelfde idee als de dag ervoor: eten kletsen en slapen. De dag erna is de terugweg. We mogen wat langer uitslapen en om 7 uur kunnen we aan het ontbijt.
Op de terugweg regelen we met onze chauffeur dat we nog een paar keer stoppen om foto's te maken. Dit zorgt er echter voor dat hij (denken we) in tijdsnood kwam en ineens zien we de andere kant van de snoepgoedmaffia.. het gaat de chauffeur allemaal niet snel genoeg en daar waar er alleen kindjes zijn rijdt hij dan ook gewoon door. Een kindje struikelt hierdoor en van een ander kindje komt het touw vast te zitten aan de auto. We zijn echt een beetje geshockeerd als hij vervolgens heel bullebakkerig 5 minuten later het touwtje uit het raam gooit. Verderop is een dame die hem er niet zomaar door wil laten. Daar horen we de chauffeur vertellen dat hij morgen wel betaalt en hij heeft het nu ook over pesos en niet over snoep... he?????  Het is duidelijk een systeem maar wie nou precies afhankelijk is van wie is ons niet duidelijk.
Dankzij het onbeschofte gedrag van onze chauffeur krijgen we met zoiets te maken als karma. Onze auto krijgt een lekke band. Met de hulp van onze franse reisgenoot is het gelukkig snel verholpen. We hebben zelfs nog tijd om de andere jeep, die motorische problemen heeft op sleeptouw te nemen. We vervolgen onze weg naar Santa Marta waar we onze laatste avond alweer hebben! Nikol gaat terug naar Bogotá en ik met Paula naar de ciudad perdida!